«بسم‌الله الرحمن الرحیم، الیوم استعمال تنباکو و توتون بِأَیِ نحوٍ کان در حکم محاربه با امام زمان علیه‌السلام است. حرره الاقل محمدحسن الحسینی.»
در دوران خفقان و انفعال قاجار، زمانی که کشور به ورطه وابستگی و دادن امتیازات بی حساب افتاده است، عالم دینی اعتبار و حیثیت خود را به میدان می آورد. با تمام توان می ایستد و حکم میدهد که استعمال توتون حرام است! مرجع دینی خود را موظف میداند و سکوت را خیانت به اسلام و امام زمان (عج) میداند. پس بدون ترس از عواقب آن، بازخورد مردمان و ... حکم خود را اعالم میکند و به لطف خدا آن میشود که شد.
اما امروز! مراجع کجا نشسته اند؟ چه میکنند؟ وضع مملکت را نمیبینند؟ همه چیز به جاست؟ حرامی نیست؟ حکومت اسلامی نیست؟
مراجع در بیتهای خود نشسته اند و گاهی سخنرانی میکنند و نظری میدهند! گویی گوشه عزلت را بیشتر میپسندند. مردم و مراجع چه رابطه ای دارند؟ آیا باید از مراجع هم وقت دیدار گرفت؟ این است دین رسول الله؟
